Os Vellos non deben de Namorarse

Autor

 

Alfonso Daniel Manuel Rodríguez Castelao, naceu o 30 de xaneiro de 1886 en Rianxo, Galicia; e morreu o 7 de xaneiro de 1950 en Bos Aires, Arxentina. Foi político, médico, pintor, escritor e dibuxante español, considerado un dos pais do nacionalismo galego. Foi depurado de España. E creou  moitas obras.

 

Obra

 

• Xénero: Teatro

• Resumo: Este libro está dividido en tres lances, pero nos tres sucede a mesma historia. Un vello está namorado dunha moza, pero esta xa ten mozo, aínda que por interés séguelle o xogo ao vello e liga con él, xa sexa porque quere aljgo que só el lle pode proporcionar, porque quere a súa herencia, ou por presión da familia. A morte advírtelle ao vello para que non case coa moza mediante varios avisos, pero o namorado, desafía á morte e casa coa moza (ou ben segue o galanteo con ela) e iso conduce ao vello á morte, facendo así que a rapaza conseguise o que quería. No primeiro lance cóntase a historia dinha moza que quere conseguir un xarope dun vello boticario. No segundo lance é o vello o que acude a xunto a moza, que xa ten noivo; E no tercero lance a moza cásase co vello por presión familiar para obtén os seus bens.

• Temas: O amor, a familia, o interese...

• Estructura : Dividido en tres lances. É contínuo.

• Persoaxes: Lance Primeiro: Saturio (representa ó vello, é boticario), Lela (moza da que o vello está namorado), O Carabaneiro (noivo de Lela), as catro Irmás (Irmás do boticario, eran monxas), del mulleres (representan á xente), Medicante (emisario da morte), A Morte.

Lance Segundo: Don Ramonciño (representando ó vello), Micaela (moza da que o vello está namorado), o Portugués (mozo de Micaela), o pai e a nai (pais de Don Ramonciño), Dez mulleres (representando á xente), a porca e o de o (emisarios da morte) e un sapo (a Morte).

Lance Terceiro: Señor Fuco (representando ó vello), Pimpinela (moza da que o vello está namorado), O mozo (mozo de Pimpinela), O pai e a nai ( pais de Pimpinela), Dez mulleres (representando á xente), unha pantasma, un corvo e unha man de defuntos (emisarios da morte) e a Morte disfrazada.

• Lugar de transcurre a acción: Indefinido

 

Opinión Persoal

 

      En xeral o libro gustoume moito, aínda que no segundo lance non me quedaron moi claros os persoaxes, lieime un pouco pola forma de chamalos. Xa teño lido máis libros de teatro e non foi o que máis me gustou, pero sen dúbida algunha é un libro fantástico. É moi fácil de ler, e sobre todo enténdese moi ben. É un libro muy curto pero moi entretido, unha comedia con doble sentido amorosa e que fai reír. O lance que máis me gustou foi o  primeiro. Quedoume unha dúbida respeto aos persoaxes, que é: Por qué levan careta? Non entendo porque o autor decidiuni así xa que desde o meu punto de vista non ten sentido. A miña puntuación numérica é un oito.

Reo

AUTOR

Xesús Fraga (Xesús Antón Fraga Sánchez) (Londres, 1971), licenciado en Xornalismo, iniciou estudios de Filoloxía Inglesa en Salamanca. Nacido no barrio de South Kensington, onde pasou a súa primeira infancia, a súa familia trasladouse ao barrio coruñés de Monte Alto e, posteriormente, a Betanzos, de onde é orixinaria. Actualmente traballa como redactor na sección de Cultura do periódico “La Voz de Galicia”. Como narrador publicou os libros de relatos “Tute para catro” (Xerais 2000) e “A-Z” (Xerais 2003), ademais da novela “Solimán” (Xerais 2004), pola que obtivo o premio Rubia Barcia-Cidade de Ferrol 2003.

OBRA

• Xénero: Narrativo, novela.

• Resumo: Reo é un libro que relata a vida dun rapaz Graffiteiro que se adica aos tags. Este libro cóntanos como é o día a día dun mozo que apenas ten relación coa súa familia e conta con poucos amigos. Entre eles os que forman a A-100 Crew, unha vella discoteca que agora se converteu no seu lugar de encontro e na casa dun destes integrantes, Chagui. Nunha continúa loita para ser o Rei da cidade contra un graffiteiro chamado Oni, pillan a Reo nunha escapada para taguear a súa firma. Ao final resulta non ser nada, xa que o policía deixao marchar coa condición de que deixe o mundo do Graffiti, así o fai grazas á axuda do seu profesor Ignacio. Reo námorase dunha rapaza do seu colexio chamada Cora coa que máis adiante planea unha fuxida á capital para que Cora non teña que ir vivir co seu pai a Brasil. Esta fuxida non sae como eles teñen planeado e, xa cando parecía que nada iba ir mal, atopan a estes rapaces e lévanos de volta á súa casa. Con esta xa será a segunda e derradeira vez que Reo pase pola comisaría. A vida de Reo non é do todo fácil, pois en poucos días pasan demasiadas cousas, a todo isto súmaselle a morte dun dos seus mellores amigos, Chagui. E así como Reo nos mostra a súa vida dende un punto de vista diferente.

• Temas: Graffiti, o inicio ao amor...

• Estructura externa: Capítulos (13). É un libro contínuo, non presenta saltos.

• Persoaxes: O protagonista, Reo: E un rapaz de casi 18 anos.  Este é o seu alcume, en realidade non se chega a saber cal é o seu nome de verdade. Este é o mote que utiliza nos seus tags, nos seus graffitis. Reo é un rapaz pouco social, non ten moi boa relación cos seus pais. Encántalle debuxar e ten moitas cualidades para isto. Adícase a facer graffitis. Ten un grupo chamado A-100 Crew, un grupo de amigos reúnense nunha vella discoteca á que lle asignaron este nome. Reo é un rapaz solitario, de ideas fixas e cunhas metas moi marcadas que se namora dunha rapaza; Cora: Rapaza da que se namora Reo; Chagui, Rai e Sen: Xemelgos rapeiros que forman "DobreDose", compoñentes da A-100 Crew e amigos de Reo; Marcos: Thun como alcume, ex-graffiteiro e mestre de Reo. Thun ensinoulle a Reo todo o que precisaba saber sobre o Graffiti. Thun pintaba trens; Ignacio: Profesor de Reo; Nico: Amigo de Ignacio, axúdalle a Reo cos seus traballos sociais.

• Lugar onde transcorre a acción: Galicia e Madrid.

• Tempo: Días.

• Técnicas narrativas: Narrador en primeira persoa, Reo. Descripcións. Algunha que outra expresión. Metáforas...

• Vocabulario: Coloquial. Xerga dos Graffiteiros.

OPINIÓN PERSOAL

Este libro non está mal. Tampouco é dos que máis me gustaron. Na miña opinión é unha historia que no fondo conta moi pouca cousa, que non ten trama, pero non sei porque motivo, é un libro que gusta ler, que non se fai nada pesado e que  te integra nel perfectamente, creo que é polo motivo de ter as descricións moi ben feitas.

 Reo axudoume a comprender o arte do Graffiti. Antes non me gustaba, pensaba que só era unha forma de ensuciar os muros das estradas, e, aínda que seguen sen gustarme os tags entondo porque os fan. As pezas gústanme, eso si que me parece unha forma de decoración e as hai realmente bonitas.

Gustoume moito a forma na que se namoran Cora e Reo, sin decirse nada, sebenno todo. Pareceme realmente bonito todo o que fai Reo por Cora. 

En difinitiva, recomendo este libro a todas aquelas persoas ás que lles custe imaxinar as cousas, xa que aquí están perfectamente decritas. Recomendoo sobre todo a adolescentes aos que lle guste este arte.

PUNTUACIÓN

A Neve Interminable

AUTOR

         Agustín Fernández Paz naceu en Vilalba o 29 de Maio no ano 1497. É licenciado en Ciencias da Educación. Foi profesor de educación primaria e secundaria e xubilouse en 2007 no IES Os Rosais 2, Vigo. Tras máis de trinta anos de traballo na educación, na actualidade adícase únicamente á escritura. Agustín Fernández Paz é un dos nomes clave para a literatura infantil e xuvenil galega. Conta con númerosos premios tales como:  Premio Nacional de literatura infantil e xuvenil, Premio Irmandade do libro (2003), Premio Xosé María Álvarez Blázquez (2008).

OBRA

• Xénero: Narrativo, novela.

• Resumo: Este libro trata dun grupo de cinco guionistas que recibe a tarefa de escribir os guións para unha serie de televisión que se chamará "As fronteiras do Medo". Estes rapaces, posto que non teñen moito tempo e deben facer moitas cousas, deciden aloxarse nun hostal na Fonsagrada, solitario, para así poder concentrase mellor e levar un ritmo de traballo máis fluído. Alí coñecen a outras persoas que máis ou menos directamente teñen unhas profesións relacionadas cas deles e están alí polo mesmo motivo. Ao terceiro día da súa estancia comeza a nevar. Unha nevarada que co paso dos días vai a máis e non parece que vaia parar xamais. Durante esta nevarada interrómpese a comunicación deixando a todos incomunicados, ademáis trae consigo sucesos moi extraños. Según pasan os días iremos lendo os fantásticos relatos destes xoves, comezando polo de Miro: "A Casa Azul", un relato que conta a historia sobre unha casa encantada que, a pesares da súa derriba e nova construcción segue cunha presenza no seu interior; de seguido o relato de Irene: "Herdanza de sangue", un relato de vampiros que intentan converter aos seus fillos, netos... nun da súa especie através dun espello situado nunha habitación de convidados; entre estes relatos e os que se verán días posteriores ocorreu un gran acontecemento que os deixará a todos intrigados. Atopan unhas cuartillas, unhas fotocopias de recortes dun xornal e unha traxeta con datos persoais. Ditas cuartillas contiñan unha información reveladora sobre os donos do hostal, aínda que estes rapaces non dixeron nada por medo o que poidese ocorrer e decidiron esperar a ver o que pasaba. Días despois escoitaremos o relato de Diego: "A Néboa da Vinganza": Un relato sobre maldicións no que a vinganza é a salvación; e por último coñeceremos o de Ruth: "Un incidente no internado": Un marabilloso relato de pantasmas. Dos espíritus de dúas irmás que gozan da súa morte coa compaña das súas víctimas; despois destes relatos pasa algo totalmente desconcertante, unha explicación á intensa e continua nevarada. Unha lectura impactante que deixa sen esperanzas de vida aos protagonistas. "A neve silenciosa e interminable. A neve que cae sobre todos os vivos e sobre os mortos." 

• Temas: Medo 

• Estructura externa: Por capítulos (VII) 

• Personaxes: Alba, Irene, Ruth, Miro, Diego: Guionistas e protagonistas da historia; Tania e Rebeca: escritoras de teatro que se aloxan no hostal. Abraham: Home duns 50 anos, alto, delgado e fibroso. Rostro de trazos rectos con moitas engurras. Vestía sempre de gris e non era moi falador. Era traductor.( Análise de Abraham); Damián e Sabine: Matrimonio propietario do hostal de Fonsagrada. 

• Lugar onde transcorre a acción: Nun hostal na Fonsagrada. 

• Tempo: Indefinido. 

• Técnicas narrativas: Narrador en primeira persoa, Alba. Abundan as descripcións e os comentarios sobre a percepción das cousas dende o punto de vista de Alba. 

• Vocabulario: Coloquial e léxico fácil. 

OPINIÓN PERSOAL 

A Neve Interminable paréceme un libro realmente icreíble. Nunca antes lera un libro deste xénero, de terror. Todo está perfectamente redactado e as descripcións son as xustas para facer unha idea clara da historia sen que estas se fagan pesadas. É un libro que engancha, no que os catro relatos de medo están moi ben integrados ca historia principal. Encantoume o final, aínda que non o entendín moito, gustoume a forma na que Agustín o redactou, con esa lectura sobre a neve. Os dous relatos que máis me gustaron foron sen dúbida algunha: "Un incidente no internado" e "Herdanza de sangue", se tivera que elexir entre estes dous non sabería con cal quedarme. Recomendo este libro a todos os fanáticos das histrias de terror e aos que non o son. Non está mal ler un pouco de todo e sen dúbida algunha esta non é unha mal forma de empezar cas hitorias de medo. 

 

¡Estreamos Blog!

 

E queda oficialmente inaugurado "TEMPO ENTRE FOLLAS". Por Iria Rodríguez.